Osmanlı padişahlarının erkek çocuklarına “şehzade” ya da bilgili, görgülü, ki bar anlamına gelen “çelebi” denirdi.

Şehzadeler, küçük yaşlarından itibaren sancaklara gönderilir, askerî ve idarî konularda yetiştirilirlerdi. Sancakta bulunan şehzadelere “çelebi sultan” denirdi. Şehzadelere yardımcı olmak üzere, yanlarında “lala” denilen bilgili, tecrübeli devlet adamları bulunurdu. Lalaların Selçuklulardaki “Atabey” gibi tecrübeleriyle şehzadelere devlet yönetimini öğrettiğini söylemek mümkündür.
XV. yüzyıl ortalarına kadar Bursa, Eskişehir, Aydın, Kütahya, Balıkesir, Isparta, Antalya, Amasya, Manisa ve Sivas başlıca şehzade sancakları olmuştur.

XVI.yüzyılın sonlarından itibaren, şehzadelerin sancaklara gönderilme usulü kaldırıldı.Bunun yerine, sarayda kalmaları ve eğitimlerini burada tamamlama uygulaması getirildi. Bu da çoğu tarihçi tarafından şehzadelerin devlet yönetimini öğrenememelerine yol açan bir uygulama olarak değerlendirilmiştir. III. Mehmet sancağa gönderilen son şehzade olmuştur.

Şehzadelerin sancaklara gönderilmesi uygulamasına son verilmesi, onların devlet yönetimiyle ilgilerinin kesilmesine, toplumdan uzaklaşmalarına sebep olmuştur.